"Pamiętajcie, po każdej burzy wychodzi słońce!" - mówiła wokalistka, nawiązując do piosenki "Nagasaki". Finałowy utwór został zagrany zaledwie w godzinę po rozpoczęciu koncertu. Nienasycona publiczność, mimo deszczu i wiatru, nie dała za wygraną. Oklaskami zaproszono Nosowską na bis, wokalistka zaśpiewała jeszcze dwie piosenki. Po każdej burzy.wychodzi słońce . Reaktywacja osobista i zawodowa. After every storm the sun comes out. Personal and professional reactivation. Dorota Gardias (@dorotagardias): Po każdej burzy wychodzi słońce ☀️Zawsze… Daj czas czasowi… Posklejaj skrzydła…I poczekaj na dobry wiatr…Przytulam mocno Złotooki przymknął oczy. Olie opatrywała jego ranne skrzydło. Starała się być jak najdelikatniejsza, lecz nie pomagało to wiele – ból nadal był niemal nie do zniesienia. Wpadając wcześniej do niezauważonej przez nich jaskini basior postarał się zamortyzował upadek swój i wadery, jednak ucierpiało na tym jego skrzydło. Złamane kości i uszkodzony staw nie były dla niego Po burzy zawsze wychodzi słońce. Matka Natura jest nieugięta. Choćby lało przez tydzień jak z cebra, choćby pioruny strzelały dookoła a porywisty wiatr łamał drzewa - prędzej czy później wszystko cichnie, a zza ciemnych, deszczowych chmur nieśmiało wyłaniają się złociste promienie cieplutkiego słońca. Po każdej burzy wychodzi sło" Dawid Staszek on Instagram: "Kawałek motywacyjny dla wszystkich tych, których ogarnia smutek. Po każdej burzy wychodzi słońce, tak więc walcz o każdy nowy dzień!" MDqS21L. O tym, jak poznać dobrego trenera rozwoju osobistego, jak zmienia się życie po projekcie rozwojowym, a także o tym, czy rzeczywiście pozytywne myślenie zawsze działa, ze specjalistką rozwoju osobistego Anna Urbańską rozmawia Ilona Adamska. Jesteś specjalistą z zakresu rozwoju osobistego. Gdybym ja teraz chciała ruszyć ścieżką rozwoju dla siebie, od czego powinnam zacząć? Doskonałe pytanie! Od zastanowienia się! Czego chcesz, jakie masz cele i co rozwój miałby Ci dać? Obecnie na rynku rozwoju mamy nadmiar wszystkiego. Książek, płyt, programów, szkoleń, konferencji, treningów, sympozjów i podobnych imprez. Warto wiedzieć, czego dokładnie chcemy, jaki efekt, rezultat chcemy uzyskać. Bo inaczej można zginąć w gąszczu, jak ja to nazywam, chadzania na szkolenia. Optymistyczne jest to, że w naszym kraju dla tak wielu osób rozwój osobisty zaczął mieć znaczenie. Coraz więcej z nas rozumie, że „jak się nie rozwijasz, to się zwijasz”. Jednak to, co dla mnie jest niepokojące, to jakość tegoż rozwoju. Wokół nas całe mnóstwo osób, które dopiero co skończyły swoje własne pierwsze w życiu szkolenie, a już uczą innych, jak się powinni rozwijać. Więc od czego zacząć? Od bacznego przyjrzenia się temu, u kogo chcemy się rozwijać. Czy hasła, rzeczy, które głosi dana osoba, są spójne z tym, jaki jest, jak żyje? Ostatnio bardzo dużo dostaję maili i zaproszeń od dziesiątek, a może setek osób, które chcą zająć się moim rozwojem finansowym, moją wolnością finansową. I co? I kiedy patrzę na nich, przyglądam się ich życiu, ich finansom, to nie wydaje mi się, aby to były osoby, od których można się uczyć. Kiedy pytam ich o ich własne finanse, to z reguły kłopotem jest uiszczenie rachunku za kawę na wspólnym spotkaniu biznesowym. A kiedy spotkanie odbywa się w hotelu, to okazuje się, że auto takiej osoby zaparkowane jest gdzieś na uboczu, bo parking hotelowy jest za drogi. I oczywiście można by rzecz, że to oszczędność, ale mi to pachnie inaczej. Oni chcą nas uczyć obszaru, który dla nich samych jest wyzwaniem. Stąd, zaczynając jakikolwiek rozwój, u kogokolwiek, łącznie ze mną samą, warto nas sprawdzić, poprzyglądać się. Na ile specjalista w danym temacie nim jest na papierze, w Internecie i na broszurach reklamowych. A na ile jego życie, on sam jest chodzącym dowodem na prawdziwość tego, czego uczy. Ja tak robię, wybierając kolejny szczebelek mojego rozwoju własnego. Tak dla naszego bezpieczeństwa. Czy rozwój osobisty jest bezpieczny? A to zależy. Między innymi od tego, o czym rozmawialiśmy wcześniej. Na ile bezpiecznie wybierzemy sobie, po pierwsze ścieżkę rozwoju. Po drugie, z kim chcemy się rozwijać. I po trzecie, czy w obecnej sytuacji to, co wybierzemy, jest dla nas dobre? Jasnym jest, że jeżeli jesteśmy w jakimś dole życiowym, to pierwsze, co możemy zrobić, to przestać kopać dalej. Czyli zdecydowanie coś zmienić. Być może wówczas jakaś książka, szkolenie, spotkanie z coachem może stać się takim momentem przełomowym i dzięki niemu ruszymy z miejsca. Ale jednocześnie warto pamiętać, że żyjemy w czasach nadmiaru, więc i nadmiar narzędzi rozwojowych może nas przerosnąć. Ja mam swój patent na dokonywanie wyborów edukacyjnych. Przyglądam się po prostu, która dziedzina mojego życia aktualnie kuleje i na niej się wpierw koncentruję. Pod to wybieram książkę czy szkolenie. W ostatnim czasie odkryłam, że nie zniosę kolejnego spiczu motywacyjnego, szczególnie tego w wydaniu „mówców motywacyjnych” z żadnymi przeżyciami własnymi, a tylko tymi, których ktoś inny doświadczył. Mam motywację z wewnątrz. Na dziś jej nie potrzebuję. Dziś potrzebuję narzędzi, jak pewne rzeczy zrobić, co konkretnego, od czego zacząć i jak dalej „robić”. Jak po prostu działać. Nie chcę być kolejnym nadmuchanym balonem, z którego w kilka dni po szkoleniu schodzi powietrze. Jak sądzisz, dlaczego niektórzy ludzie ruszają „z kopyta”, niby zaczynają się rozwijać, a ich życie dalej stoi w miejscu? Myślę, że właśnie z tego powodu, że bywają na szkoleniach czy czytają książki tylko motywacyjne. Wydaje im się, że jak pójdą na kolejne szkolenie, to się zmotywują. A najlepiej, jak prowadzący ich zmotywuje. Mam takie przekonanie, że motywacja jest przereklamowana. Dlaczego? Na przykład trening sportowy. Brzuszki, pompki, przysiady. Czy zawsze mam motywację, żeby go zrobić? Absolutnie nie! Ale czy go robię? Tak, bo wiem, jakiego rezultatu oczekuję. I pomimo braku motywacji po prostu ruszam ciało i robię. Moim zdaniem tu chodzi bardziej o działanie, nie o motywację. Dlatego właśnie niektórzy po evencie ruszają z kopyta, a kilka dni później nic się nie dzieje, bo im motywacja spadła. Dlatego właśnie tak ważny jest wewnętrznie ustalony cel, to, po co to coś robię. Powód. Wtedy nie ma szansy, żebyśmy odpuścili. Poza tym sądzę, że wiele osób odpuszcza, kiedy przestaje odczuwać przyjemność. Kiedy pojawiają się pierwsze schody, podejście pod górkę czy inne wyzwanie. A rzecz w tym, żeby działać pomimo! Wiem, że jesteś fanką czytania. Jakie więc książki czytać, jakie omijać? Jaka była Twoja pierwsza książka, która coś wniosła do Twojego życia? No to teraz mam zagwozdkę. Kocham czytać. Codziennie czytam. Nawet gdy jestem „padnięta”, czytam choć kilka stron. Czasem w weekendy nic innego nie robię, tylko czytam. Moja pierwsza świadoma książka, lektury szkolne omijam, to „Potęga podświadomości”. Pamiętam, jaki szok przeżyłam, kiedy dotarło do mnie, ile rzeczy sama na siebie „ściągnęłam”. Korzystam z tej wiedzy każdego dnia. Kolejny przełom to „Maksimum osiągnięć” Briana Tracy’ego. Jego 12-etapowy system stawiania celów opisałam w swojej własnej książce i stosuję go do dziś, zawsze wtedy, kiedy stawiam swoje nowe cele. Ale największym przełomem była dla mnie książka Ewy Foley „Zakochaj się w życiu”. Zakochałam się nie tylko w życiu, ale również w wielu jej rozdziałach. To był początek mojego rozwoju. Jakie książki omijać? Dla mnie każda, którą wzięłam w swoje ręce, coś mi dała. Były takie, które odłożyłam na półkę po przeczytaniu wstępu, i takie, do których wróciłam po latach. Myślę, że to zależy od naszej obecnej chwili w życiu, czy dana książka jest dla nas akurat właściwa. Ostatnio spotkało mnie wiele rozczarowań towarzyskich. Niektórzy moi bliscy kompletnie nie rozumieją mojego stylu życia. Wielu z moich znajomych, kiedy się zaczęłam rozwijać, odsunęło się ode mnie, dlaczego? O, witaj w klubie. Pamiętam, kiedy jakieś dwa lata temu wraz z moim partnerem postanowiliśmy przejść bardzo ambitny i zaawansowany projekt rozwojowy, zostaliśmy uprzedzeni, że zajdą zmiany. T Harv Eker, jeden z trenerów w tym projekcie, powiedział, że jeśli się rozwijasz, mogą zadziać się dwie rzeczy: ludzie będą od ciebie odchodzić albo Ty będziesz odchodzić od ludzi. Wiele osób tego nie zrozumiało. Jednak szybko się przekonały jak to jest. Wyobraź sobie, idziesz na imprezę do znajomych, na grilla do przyjaciół i zaczyna się jazda. Kto z kim śpi, kto kogo zdradził, kto jest idiotą, a kto naiwniakiem. Kto zmienił samochód, kto źle wychowuje dzieci albo kto coś powinien, a czegoś nie. Znane? A Ty siedzisz, słuchasz i zadajesz sobie to niezwykłe pytanie: „Co ja robię tu?”. Czujesz, że nie obchodzi cię kompletnie plotkowanie. Twoja uwaga jest skoncentrowana gdzieś indziej. Czujesz, że przestajesz rozumieć niektórych ludzi, ich schematy działania i sens ich słów. Ja wierzę, że jeśli ktoś od nas odchodzi, to po to, aby zrobić miejsce dla lepszej, bardziej wartościowej osoby. Co ma wspólnego rozwój z pozytywnym myśleniem? Ostatnio, na wspaniałym szkoleniu, Anthony Robbins, światowej sławy trener i coach, powiedział, że pozytywne myślenie to „shit”, za przeproszeniem. I ja się z tym zgadzam. Jak słyszę, że wystarczy tylko pozytywnie myśleć, to wszystko będzie dobrze, to czuję się rozbawiona. Że niby samo się zrobi??? Nie ma opcji. Zgadzam się, że warto myśleć dobrze, być pozytywnie nastawionym, mieć optymistyczne patrzenie na świat. Jednak to wszystko razem wzięte nie zadziała. Bo do tego wszystkiego potrzebne są decyzje i działania. To tak, jakby ktoś myślał intensywnie o wygranej w lotto, a nawet nie wysłałby kuponu. Osoby, które prawdziwie się rozwijają, poza pozytywnym myśleniem, jeszcze działają. To ruch daje energię. A energia daje działanie. A wyższa energia zawsze wygrywa. Jakimi ludźmi się więc otaczać? Ja lubię otaczać się ludźmi, którzy są dla mnie wyzwaniem intelektualnym. Takimi, z którymi czuję się swobodnie. Tymi, przy których mogę być sobą. Mówić o swoich odczuciach, emocjach. Uwielbiam ludzi, od których mogę się uczyć. Takich, którzy uważają rozwój za wartościowy. Unikam narzekaczy, maruderów, leni i takich, którzy wiedzą wszystko. Nawet to, co czuję, co myślę i co chcę powiedzieć. Jesteś osobą aktywną, prowadzisz kilka firm, uczysz się. Jak na co dzień motywujesz się do działania? Jak dajesz radę łączyć swoje role życiowe, które piastujesz? Często nazywam siebie robotem wielofunkcyjnym. Rzeczywiście pełnię wiele ról: mamy, partnerki, córki, coacha, trenera, prezesa i pani swojej kotki. Myślę, że są dwie rzeczy, które pozwalają mi radzić sobie z tymi rolami. Po pierwsze uwielbiam mieć poukładany dzień. Więc otaczam się żółtymi karteczkami, na których zapisuję rzeczy do zrobienia. Mam zapisane to często nawet w kolejności, jakiej to robię. To ułatwia i powoduje, że wszystko dzieje się w naturalnej kolejności. Po drugie ustawiam priorytety, co jest w danym momencie dla mnie najważniejsze. To tak jak w tej chwili. Teraz jestem skoncentrowana na tym, żeby odpowiedzieć wyczerpująco na pytanie. Z kolei jak odpoczywam, to na maksa. Jak pracuję, to też na maksa. A jeśli chodzi o moją motywację do działania, to tak naprawdę mam ją w sobie. Czuję się generalnie nieustająco zmotywowana. Ale ważniejsze jest to, z czego ten stan wynika. U mnie z jasno określonych celów. Wiem, dlaczego coś robię. I to mi daje energię do działania. Powiedz, kiedy wszystko się przeciwko Tobie sprzysięga, jak sobie z tym radzisz? Moje ulubione powiedzenie brzmi: „Miej cierpliwość. Wszystko jest trudne, zanim stanie się łatwe”. Więc kiedy przychodzi trudniejszy czas, pamiętam, że niebawem będzie lepiej. Wiem, że i to minie. A poza tym szukam szybkich sposobów na zajęcie się sprawą, która mnie aktualnie spotyka. Staram się zadziałać, aby wrócić szybko do dobrego stanu, do czucia się dobrze. Nie czekam na to, co mi los przyniesie, raczej staram się mieć wpływ. Wiem, że nie wszystko ode mnie zależy, więc jeśli nie mogę z tym czymś, niczego zrobić, to niczego nie robię. Obserwuję okoliczności i staram się spaść na cztery łapy, żeby się jak najmniej potłuc. Jak to mawiają niektórzy: „Po burzy przychodzi słońce”. Nosowska - Ja Pas! Trudne zadanie miała Katarzyna Nosowska, występując na placu Zebrań Ludowych w Gdańsku w piątkowy wieczór. Deszcz zacinał niemal przez cały, trwający półtorej godziny koncert. Nie zraziło to jednak publiczności, która tańczyła z parasolami, a nawet namówiła artystkę na podwójny imprezy w Gdańsku, Gdyni i Sopocie Jeszcze na kilka minut przed rozpoczęciem wydarzenia sytuacja wyglądała nieciekawie. Rozpadało się na dobre, deszcz zacinał, a wiatr porywał parasole. Przed sceną wokalistki wypatrywała jedynie garstka najwytrwalszych fanów w pelerynach przeciwdeszczowych. Wszyscy pozostali skryli się przed ulewą pod dużymi parasolami w strefie gastronomicznej i tam oczekiwali na rozpoczęcie koncertu. W takich warunkach Katarzyna Nosowska musiała rozpocząć swój występ w Gdańsku. Pojawiła się na scenie w obszernej białej sukni i w charakterystycznym, ciasno upiętym koku. Na pierwsze dźwięki piosenki "Polska" otwierającej koncert widzowie porzucili schronienie pod dużymi parasolami i tłumnie ruszyli pod scenę w deszcz, gdzie przywitali debiut- Tak się cieszę, że zdecydowaliście się tutaj przyjść w taką pogodę - mówiła Nosowska. - Nie ukrywam, że jestem strasznie zdenerwowana. Nigdy nie należałam do osób, które wychodząc na scenę, czują się jak ryby w wodzie. Zawsze to była kwestia przełamywania, a nawet łamania wręcz kości nieśmiałości. Po tych wszystkich miesiącach, kiedy się siedziało na kanapie i przybierało kilogramy, mam poczucie, jakbym ponownie debiutowała. Także uwaga, bo jak debiutowałam, to było fatalnie - towarzyszył Nosowskiej przez cały koncert. Mimo ponurej, zimnej i zniechęcającej pogody wokalistka pozostała pełna energii i uśmiechnięta. Zarażała optymizmem, a każdą piosenkę zapowiadała z typowymi dla siebie zabawnymi komentarzami, które rozśmieszały publiczność. Nie zabrakło też poważniejszych momentów. - A teraz piosenka, którą perfekcyjnie zrozumieją osoby współuzależnione i nie tylko. O tym, że kiedy robi się zbyt przytłaczająco w najbliższym otoczeniu, to trzeba się zabrać i ułożyć sobie życie gdzie indziej. Ale czasem to się wszystko dobrze kończy - zapowiadała numer "Ja pas!". - Natomiast kolejna piosenka to taki trochę protest song. Czasami rzeczywistość bywa, sami wiecie, taka sobie. Człowiek myśli wtedy sobie, że nie do końca pasuje do tego, co się tu wyprawia. Ja mam tak notorycznie - mówiła przed "Daj spać".To niejedyny utwór z płyty "8", który usłyszeliśmy tego wieczoru. Wybrzmiały także "Nomada" i "Ulala". Natomiast z albumu "Sushi" zagrali "Keskese".- Jesteśmy w trakcie przygotowywania nowej płyty. Jeszcze nie możemy zaprezentować wam nowego materiału, ale uwierzcie, że mimo tego ile się teraz dzieje w polskiej i światowej muzyce, nasza będzie inna. Mam nadzieję, że zechcecie posłuchać - duecieW połowie koncertu Nosowska zaprosiła na scenę swojego syna, Mikołaja Krajewskiego, z którym wspólnie wykonali numer "Mówiła mi matka".- Odkąd powstała ta piosenka, właściwie zawsze na scenie ją wykonujemy razem. Bardzo mnie to wzrusza. Bo wiecie, to nie jest znowu takie popularne. Nie wiem, czy ja bym chciała z moją mamą wyjść na scenę. A tym bardziej z tatą - śmiała się. - Dlatego cieszę się, że Mikołaj czyni mi ten podczas koncertu zaśpiewała też covery znanych piosenek. Były to "Smalltown Boy" zespołu Bronski Beat, "Enjoy The Silence" Depeche Mode oraz "Hey Boy, Hey Girl" duetu The Chemical Brothers. Pogoda nie poprawiła się właściwie przez cały koncert, deszcz ustąpił dopiero na sam koniec. "Pamiętajcie, po każdej burzy wychodzi słońce!" - mówiła wokalistka, nawiązując do piosenki "Nagasaki".Finałowy utwór został zagrany zaledwie w godzinę po rozpoczęciu koncertu. Nienasycona publiczność, mimo deszczu i wiatru, nie dała za wygraną. Oklaskami zaproszono Nosowską na bis, wokalistka zaśpiewała jeszcze dwie piosenki. To jednak również nie wystarczyło. Zebrani skandowali imię artystki tak długo, aż mile zaskoczona wyszła po raz trzeci na scenę i przedpremierowo wykonała piosenkę z materiału, który usłyszeć będzie można na nadchodzącej Katarzyny Nosowskiej odbył się w ramach ogólnopolskiego cyklu koncertów Letnie Brzmienia organizowanego w dziewięciu największych polskich miastach. Od czerwca do sierpnia 2021 r. w Gdańsku grają najpopularniejsi polscy artyści: Kwiat Jabłoni, Mrozu, Ralph Kaminski, Sanah, Paweł Domagała, Fisz Emade Tworzywo, Baranovski, Lemon, Kuba Badach, Hania Rani, Łąki Łan i inni. niedziela, 11 lipiec 2021 1747 odsłon Ten post to trochę miks refleksji i radości, że wyrywamy się z dołka. Znając nas zastanawiasz się pewnie z jakiego dołka, skoro nasz blog i wpisy w Social Mediach są przepełnione optymizmem, zadowoleniem i satysfakcją. Tak jest zazwyczaj, bo pomimo przeciwności staramy się zawsze iść do przodu, także pod wiatr. Jednak jak każdy człowiek mamy też emocje, nieraz skrajne :). I ok, emocje są dobre! Czasem czerpiemy radość pełnymi garściami, a czasem ogarnia nas okropna złość. Normalne, najzwyczajniejsze w świecie emocje. I to jest fajne. ..... ..... Nie można odczuwać szczęścia, jeśli nie zna się tej drugiej strony lustra. Wtedy szczęście nie jest szczęściem, tylko jakimś niesprecyzowanym stanem ducha. Być może stabilnym, ale jednocześnie płaskim, bezbarwnym, nijakim. Jednym słowem constance. Bez wzlotów, bez upadków, bez euforii, bez nastrajającej melancholii. Nie... To jest tylko trwanie. A szczęście to ruch, to zmiana, szczęście to czuć, decydować, tworzyć. Szczęście to decyzja! ..... ..... Tolerancja to nasze drugie ja. Nauczyłyśmy się tego właśnie dzięki podróżom. Dlatego nie zamierzamy ubierać w ładne słowa czegoś, co na wskroś - w naszej opinii - jest zaprzeczeniem zarówno wolności, jak i tolerancji. Każdy oczywiście ma prawo myśleć i rozumieć obecną sytuację inaczej. Nikogo nie namawiamy do zmiany zdania. ..... ..... Tak samo jak akceptujemy inne kultury, szanujemy odmienne religie, nie podważamy tradycji ubierania się w takie a nie inne stroje, jedzenia tego, co w danym kraju się je i wykluczania tego, co zakazane. Szanujemy ludzi i oni szanują nas. Zwiedziłyśmy już tyle różnych krajów i kontynentów, że nie sposób wmówić nam, że istnieje jedna metoda na wszystko. Nie jest tak, a siła świata polega właśnie na różnorodności. ..... ..... Chcesz nosić mini albo zasłaniać ciało sukniami do kostek - proszę bardzo. Nie chcesz jeść mięsa - zgoda. Celebrujesz Tłusty Czwartek i nie znosisz sałatek - masz takie prawo, nie pijesz alkoholu - good for you. Wszyscy, jeśli tylko chcemy możemy być pięknymi ludźmi, pięknymi umysłami i dobrymi, starymi duszami. Ze względu na tę właśnie różnorodność, w której dostrzegamy tyle dobrego, tym bardziej brakowało nam możliwości swobodnych wyjazdów: pakuję się i lecę! ..... ..... W zamian dopadło nas znużenie i złość. Złość na to, że ktoś chce zawęzić nasze życie do ciasnych, kartonowych pudeł. Ograniczyć nam przestrzeń, decydować za nas jak i kiedy mamy oddychać, ćwiczyć, spotykać się z przyjaciółmi. A my, jak na ironię, kochamy ludzi, kolory, słońce, morze, szerokie horyzonty i śniegi wysokich gór! ..... ..... Ostatnie czasy dały nam nieźle w kość, szczególnie jeśli chodzi o nasze ukochane podróże. Zamknięte, otwarte, zamknięte, otwarte. Po raz pierwszy nie wyjechałyśmy nigdzie na urodziny - co robimy zawsze i bardzo tego pilnujemy. To taki prezent od nas dla nas. Zresztą musisz tego spróbować! Zaplanuj każde urodziny jako najpiękniejszy czas do świętowania swojego istnienia. Podaruj sobie podróż w nieznane, choćby i na jeden dzień. Nie będziesz tego żałować, ale to za mało powiedziane, po prostu się zachwycisz! ..... ..... Wcale nie zgadzamy się z tym, że człowieka najlepiej zamknąć, odciąć od świata. Są tacy, którzy się zgadzają i po prostu płyną z prądem. Tylko, gdyby się tak zastanowić, czy ten prąd jest zgodny z tym, co naprawdę buduje pełnię naszego człowieczeństwa? Nie. To prąd, który nie jest wyznaczany przez naturę, nie płyniemy w zgodzie ze sobą, z tym co myślimy, co czujemy, czego chcemy. Żywioły nie targają już naszymi sercami, nasze serca targane są przez błędne decyzje i przez limity, którymi karmi się strach. ..... ..... A my nie chcemy siedzieć na tyłkach. Chcemy biec, chcemy decydować o sobie. Same najlepiej wiemy, co dla nas dobre: chcemy pływać w morzu i poczuć morską bryzę, chcemy jak najczęściej i bez skrępowania słyszeć: Hello, passport please. Chcemy godzinami jechać przez pustynne bezdroża, chcemy się zgubić w labiryntach starych miast, chcemy wznieść głowę ku górze patrząc na piramidy zbudowane tysiące lat temu, chcemy poczuć skrzypiący śnieg pod nartami. A chcieć to móc! ..... ..... Pragniemy powoli zanurzyć głowę pod wodą, oczyścić myśli i wynurzyć się wolne, pełne spokoju. Cisza… Szukaj spokoju, wytchnienia, szukaj siebie w ciszy, z dala od jazgotu telewizora. Tam - w Tobie - są odpowiedzi na wszystkie dręczące Cię niemożliwości. Od jakiegoś roku nie mamy możliwości wyciszenia, ciągle ten nieustanny szum wiadomości, który zagłusza Twój własny głos. Zauważyłaś? ..... ..... Nasze postanowienie, to nie dać się wkręcać, tylko słuchać swojej intuicji. U nas niedługo wielkie święto, ponieważ nasz blog skończy w lipcu okrągłe dwa lata :). Cały ten dziwny czas poświęciłyśmy pracy twórczej. Pracujemy, nawet bardzo dużo, rozwijamy bloga, założyłyśmy własną firmę, mamy tysiące pomysłów i nigdy nie stajemy w miejscu. Niekiedy zastanawiamy się jak nam się to udaje. W końcu doba ma 24 godziny ;). No cóż, zastanawiając się nad teorią czterech wymiarów to nasz wymiar czasowy jest chyba nieograniczony, a przynajmniej ma 25 godzin ;). ..... ..... Niektórzy sobie pomyślą o nas: - a to takie singielki co zbytnio nie mają co robić w domu i podróżują. Faktycznie, staramy się nie umieszczać zdjęć naszych dzieci na blogu, lub robimy to niezmiernie rzadko. Nie dlatego, że nie chcemy, my chcemy :), ale szanujemy nasze niedorosłe dzieci i ich prawo do decydowania o sobie. Takie podejście im wpajamy i staramy się, by zawsze miały własne zdanie. Jak w każdym domu mamy bałagan, niewyprasowane ubranie, kolejne pranie załadowane w pralce, musimy wynosić śmieci, robić zakupy, odkurzać, odrabiać zadania domowe, znasz to? No raczej :). Ale my się na tym nie koncentrujemy. ..... ..... Jesteśmy takie jakich wiele, a równocześnie jesteśmy niepowtarzalne, jesteśmy dzikimi duszami. I tym sposobem zmieniamy otaczający nas świat. Czy można? Tak, można. Bo każdy jest Kreatorem swojego życia. My organizujemy nasze tak, abyśmy nie musiały ukrywać własnego ja, własnego zdania i poglądów. Czy dzięki temu wpływamy na losy świata? Mamy nadzieję :). Bardzo wierzymy, że zmianę należy zacząć od siebie. ..... ..... Ludzie lubią komentować i oceniać. A teraz czasy są niemal idealne do takiego stylu bycia. Niesprawiedliwi, najczęściej oceniają coś, o czym tak naprawdę zupełnie nie mają pojęcia. Więc jeżeli chcesz wyjechać, to śmiało chwytaj chwilę. Świat jest piękny, a raczej jest taki, jakim go widzimy. Dla nas piękny, zachwycający, bezpieczny. A dla Ciebie? ..... ..... Jeśli w Twojej głowie siedzi mini-ludzik i karmi Cię jadem, strachem i niepokojem, to zarządaj od niego natychmiastowej eksmisji. To nie on ma akt własności do Twojego mieszkania - do Twojej duszy. Nie czekaj aż ktoś pozwoli Ci żyć. Żyj tu i teraz! Otwórz wszystkie okna i odetchnij tak, jakby to był Twój pierwszy oddech w życiu. Odwiąż wreszcie liny, które trzymają Cię przy brzegu. Sztorm minie szybciej, kiedy będziesz stać w porcie gotowa do drogi. Nie wierz we wszystko, co mówią w telewizji, wyjdź, zrób krok, potem kolejny. Doceniaj siebie i swoją wolność. Wiesz przecież, że nawałnica nigdy nie trwa wiecznie, a po burzy zawsze wychodzi słońce. Nie zmarnuj czasu oczekiwania i przygotuj się, żeby nie przegapić momentu, kiedy niebo nad Twoim domem znowu będzie czysto błękitne. ..... ..... Share Łączna liczba unikalnych odsłon: 597 367 Niejeden raz zastanawiałam się czy nadejdzie kiedyś taki dzień, że przestanę prowadzić bloga. Jeśli tak to co by musiało się zdarzyć? Trochę czasu mnie tutaj nie było, ale nie myślcie, że całkowicie znikam i o Was zapomniałam. Co to to nie :) Ostatnio w moim życiu trochę się wydarzyło. Nawet nie przypuszczałam, że będzie dane mi się znaleźć w takiej sytuacji. Trochę odciełam się od udzielania w mediach społecznościowych bo stwierdziłam, że nie ma co robić dobrej miny do złej gry. Lepiej po prostu będzie zamilczeń na chwilę i dać sobie czas na oswojenie się ze wszystkim. Nie ukrywam, że życie rodzinne i opieka nad Michałkiem pochłaniają cały mój czas. Czasem zastanawiam się gdzie w tym wszystkim jestem ja...Ten czas kiedy mnie tutaj nie było wykorzystałam w miarę aktywnie jak tylko mogłam. Wspólne wycieczki rowerowe, ale nie jakieś ekstremalne, długie spacery z wózkiem i oczywiście z naszym psiakiem. Moje nowe zajęcie, o którym nie pisałam też mnie pochłonęło całkowicie. Czemu mnie nie było? Co się stało? Można powiedzieć, że straciłam część siebie czyli Dziecko. Dla niektórych to było "nic", ale dla mnie od początku było to dziecko. Do końca łudziłam się, że będzie dobrze, ale tak nie było. Kiedy to pisze łzy same płyną jak sobie to wszystko przypomnę. Człowiek naokoło ciągle słyszy o jakiś poronieniach i innych smutnych sprawach. A ja? Nie, nie mnie to nie dotyczy...a jednak! Nie piszę tego po to żebyście mi współczuli i użalali się nade mną. Chciałam po prostu trochę wyjaśnić moją nieobecność zanim wrócę tutaj z uśmiechem na twarzy :) Dla wszystkich, którzy znaleźli się w podobnej sytuacji lub walczą o upragnione dziecko - nie poddawajcie się :) Po każdej burzy wychodzi słońce! Uważam, że nic nie dzieje się bez przyczyny i widocznie taka sytuacja musiała się zdarzyć żebym mogła jeszcze bardziej docenić to co mam. Wpis był z serii bardziej osobistej, ale mam zamiar wziąć się w końcu w garść i pisać o różnych naszych wyprawach :) Potrzebuję Waszego wsparcia i solidnego kopniaka :) Pozdrawiam Kamila :) Ludzi online: 5218, w tym 117 zalogowanych użytkowników i 5101 gości. Wszelkie demotywatory w serwisie są generowane przez użytkowników serwisu i jego właściciel nie bierze za nie odpowiedzialności.

po każdej burzy wychodzi słońce